Halldor Laxness. Independent people. London: Random House, 2004 (1934-35)
Het leven in IJsland aan het begin van de twintigste eeuw, dat was een grote worsteling met de elementen en tussen de mensen onderling. En dan kwam ook de moderne tijd er tussendoor.
Hoe deden die knoestige mensen dat? Die mensen uit een stuk, die vergroeid waren met hun stukje grond, die door enorme ijselijke omstandigheden op zoek gingen naar een schaap dat verdwaald was? Die niet van praten hielden maar wel degelijk wat voelden?
Ik ben denk ik wel honderd keer opnieuw begonnen in Independent people van de Nobelprijswinnaar Halldor Laxness. Ik heb het jaren geleden gekocht omdat het nu eenmaal op de lijst met de beste honderd boeken aller tijden stond die ik nog steeds moet aflezen. En ik wilde het lezen, maar kwam steeds niet door het mythologische deel heen.
Tot ik dan tijdens deze kerstvakantie de tanden op elkaar zette en eindelijk aanbelandde in het deel dat speelt in onze huidige tijd (en dat begint op ongeveer een tiende van het boek). Ha, echte mensen! Maar eerlijk gezegd vond ik het ook hier allemaal teveel naar aarde en zand ruiken, en de heroiek van de boer die strijd voor zijn onafhankelijkheid.
Het is vast zo gegaan, er zijn vast zulke mannen geweest: grote klompen ijs waarbinnen heel diep toch een soort hart groeide. (Vrouwen zijn in Independent people helemaal onbegrijpelijke, licht hysterische en onbetrouwbare wezens.) Waarom kan ik daar dan niet een grote roman over lezen?
Ik kan zelfs zien dat het een meesterwerk is: in deze vertaling glanzen de zinnen, de schrijver weet steeds allerlei mooie details naar boven te halen. Bovendien is de psychologie van sommige andere van de beste honderd boeken aller tijden (laten we zeggen, de Odyssee), nu ook niet altijd zo subtiel.
Het is misschien gewoon te koud voor mij, in de wereld van Laxness.
Hoe deden die knoestige mensen dat? Die mensen uit een stuk, die vergroeid waren met hun stukje grond, die door enorme ijselijke omstandigheden op zoek gingen naar een schaap dat verdwaald was? Die niet van praten hielden maar wel degelijk wat voelden?
Ik ben denk ik wel honderd keer opnieuw begonnen in Independent people van de Nobelprijswinnaar Halldor Laxness. Ik heb het jaren geleden gekocht omdat het nu eenmaal op de lijst met de beste honderd boeken aller tijden stond die ik nog steeds moet aflezen. En ik wilde het lezen, maar kwam steeds niet door het mythologische deel heen.
Tot ik dan tijdens deze kerstvakantie de tanden op elkaar zette en eindelijk aanbelandde in het deel dat speelt in onze huidige tijd (en dat begint op ongeveer een tiende van het boek). Ha, echte mensen! Maar eerlijk gezegd vond ik het ook hier allemaal teveel naar aarde en zand ruiken, en de heroiek van de boer die strijd voor zijn onafhankelijkheid.
Het is vast zo gegaan, er zijn vast zulke mannen geweest: grote klompen ijs waarbinnen heel diep toch een soort hart groeide. (Vrouwen zijn in Independent people helemaal onbegrijpelijke, licht hysterische en onbetrouwbare wezens.) Waarom kan ik daar dan niet een grote roman over lezen?
Ik kan zelfs zien dat het een meesterwerk is: in deze vertaling glanzen de zinnen, de schrijver weet steeds allerlei mooie details naar boven te halen. Bovendien is de psychologie van sommige andere van de beste honderd boeken aller tijden (laten we zeggen, de Odyssee), nu ook niet altijd zo subtiel.
Het is misschien gewoon te koud voor mij, in de wereld van Laxness.
Reacties