Siobhan Roberts. Genius at play. The Curious Mind of John Horton Conway. New York (etc.): Bloomsbury, 2015
John Conway is een wat je je voorstelt als je je een Amerikaanse nerd voorstelt uit de babyboomer-generatie, zij het een van het geniale type. Iemand die zijn hele leven wat heeft aangerotzooid, zowel professioneel als in zijn persoonlijk leven. Iemand die weinig verantwoordelijkheden op zich heeft genomen. En iemand uit wie er allerlei interessante ideeën zijn voortgekomen.
Het bekendste van die ideeën is het spel Life dat hij ontwikkeld heeft, en dat bestaat uit een paar heel eenvoudige regels die tegelijkertijd bij een beetje ingewikkelde input leiden tot volkomen onvoorspelbare resultaten, en waarvan je bovendien kunt laten zien dat je alles kunt uitrekenen met een Life-spel dat je ook zou kunnen uitrekenen met een computer. Maar feitelijk heeft Conway nog veel meer en misschien wel interessantere wiskundige resultaten op zijn naam staan: de ontdekking van 'surreële' getallen, zijn bijdragen aan het begrip van het zogenoemde Monster.
Zo iemand is natuurlijk de moeite waard om een biografie over te schrijven, al is hij ook nog niet dood. Hoe zit zo'n leven in elkaar? En hoe komen die wiskundige resultaten tot stand.
Tegen dat licht stelt Genius at play enorm teleur. De biograaf lijkt vooral niet genoeg te krijgen van Conway's excentriciteit: hoe de post zich opstapelt, hoe iedereen als hij naar Japan vliegt denkt dat hij misschien wel in Argentinië uitkomt, hoe hij de mensen de oren van het hoofd kletst. Een erg sympathieke indruk maakt Conway daarbij niet, of in ieder geval niet op mij. De manier waarop hij met vrouwen omgaat, bijvoorbeeld, wordt door Roberts voorgesteld als vertederend, maar mij lijkt seksistisch eigenlijk nog vriendelijk gezegd.
Daar komt dan nog bij dat het werk zelf maar matig inzichtelijk wordt voorgesteld. Roberts legt meestal wel ongeveer uit waar het om gaat, maar erg duidelijk of precies wordt het nooit. Terwijl je toch zou denken dat de gemiddelde lezer van een boek over Conway wel wat meer wiskunde aankan.
Maar nee, helaas moet er dan weer gecharmeerd geschreven worden over hoe eigenzinnig de man wel niet is. Er wordt nooit dieper op wat dan ook ingegaan – niet op de psychologie, niet op het werk –, en uiteindelijk voel je je als lezer dus behoorlijk bekocht.
Het bekendste van die ideeën is het spel Life dat hij ontwikkeld heeft, en dat bestaat uit een paar heel eenvoudige regels die tegelijkertijd bij een beetje ingewikkelde input leiden tot volkomen onvoorspelbare resultaten, en waarvan je bovendien kunt laten zien dat je alles kunt uitrekenen met een Life-spel dat je ook zou kunnen uitrekenen met een computer. Maar feitelijk heeft Conway nog veel meer en misschien wel interessantere wiskundige resultaten op zijn naam staan: de ontdekking van 'surreële' getallen, zijn bijdragen aan het begrip van het zogenoemde Monster.
Zo iemand is natuurlijk de moeite waard om een biografie over te schrijven, al is hij ook nog niet dood. Hoe zit zo'n leven in elkaar? En hoe komen die wiskundige resultaten tot stand.
Tegen dat licht stelt Genius at play enorm teleur. De biograaf lijkt vooral niet genoeg te krijgen van Conway's excentriciteit: hoe de post zich opstapelt, hoe iedereen als hij naar Japan vliegt denkt dat hij misschien wel in Argentinië uitkomt, hoe hij de mensen de oren van het hoofd kletst. Een erg sympathieke indruk maakt Conway daarbij niet, of in ieder geval niet op mij. De manier waarop hij met vrouwen omgaat, bijvoorbeeld, wordt door Roberts voorgesteld als vertederend, maar mij lijkt seksistisch eigenlijk nog vriendelijk gezegd.
Daar komt dan nog bij dat het werk zelf maar matig inzichtelijk wordt voorgesteld. Roberts legt meestal wel ongeveer uit waar het om gaat, maar erg duidelijk of precies wordt het nooit. Terwijl je toch zou denken dat de gemiddelde lezer van een boek over Conway wel wat meer wiskunde aankan.
Maar nee, helaas moet er dan weer gecharmeerd geschreven worden over hoe eigenzinnig de man wel niet is. Er wordt nooit dieper op wat dan ook ingegaan – niet op de psychologie, niet op het werk –, en uiteindelijk voel je je als lezer dus behoorlijk bekocht.
Reacties